Meta - forycznie.

Pamiętam dobrze czasy, kiedy flakonik z płynem do robienia baniek mydlanych był spełnieniem dziecięcych marzeń. Ze szczerbatym, promiennym uśmiechem biegałam po podwórku, po domu i ciągnęłam za sobą sznur przezroczystych, kolorowo mieniących się kul.
Ileż radości dawała wydmuchana właśnie bańka wielkości głowy! Taka piękna, lewitująca, rubasznie drgająca, jakby przepychała się z powietrzem... Nie można się było na nią napatrzeć...
I albo spokojnie leciała do nieba, albo rozpryskiwała się tuż przed twarzą i sprawiała, że szczypały oczy. Bańki mydlane wywoływały łzy.
Już wtedy wiedziałam, że szczęście bywa ulotne.

Głodnym chleb na myśli!

Nie roztrząsając, czy scrabble są przerwą w nauce, czy nauka jest przerwą w grze w scrabble, trzeba stwierdzić, że pewne zjawiska komponują się ze sobą harmonijnie nawet w zabawie w literki...

JZNP

Jesienny Zespół Napięcia Przedmiesiączkowego.
Nowa odmiana. Kusiakowa. Można go mierzyć w decybelach, newtonach, litrach, zależy od sytuacji...
Matematycy, nie czepiać się wykresu, jest tak samo niepojęty, jak kobieta. Zresztą pewnie tylko my go trafnie zinterpretujemy.

Andzia goł tu Gris. Part tuł.

Dziś, zgodnie z obietnicą, napiszę słów kilkaset o tym, jak się pracuje w Grecji.

Zacznę od działalności magicznego Biura Rośrednictwa Rracy ARISTON (nie ma jak to dbać o poprawność, patrz wizytówka). I niech to, co opowiem, będzie przestrogą i wskazówką, dla tych, którzy wybierają się w przyszłości do pracy za granicą.
Otóż większość spraw, do momentu wyjazdu załatwiana była mailowo, bowiem korzystałyśmy z greckiego biura, gdzie byli polscy rezydenci. Oczywiście miała być umowa, niezależnie od tego, na jak długo przyjeżdżamy. Obiecywano nam posadę u jednego pracodawcy,taki zresztą był nasz warunek. Kiedy zaniepokojona nagłymi zmianami zadzwoniłam do pana Remigiusza, który był "polskim informatorem", doszło do kłótni, ponieważ miał do mnie pretensje, że zadaję pytania... O Ironio, sobie myślę, no najwyższa pora żeby go zrypać... Pokrzyczeliśmy na siebie i jakoś pewne rzeczy stały się jaśniejsze.
Biura mianowicie mają taki system robienia ludzi w uja: piszą, że należy się zgłosić do jednego, podają wszelkie dane, numery ewidencji, rejestry, co człowiek naturalnie sprawdza godzinami, dzwoni, szaleje i te takie, po czym w ostatniej chwili każą zgłosić się gdzie indziej, bo rzekomo tam zabrakło ofert. Podają już tylko adres biura i rezydenta, sprawdza się więc czy owe biuro istnieje, jak nie ma złych opini, git, się jedzie.
No i pojechałyśmy.
Pomieszczenie niewielkie, kilka kobiet, które pracują bez umowy, jak się okazało, i my, czekające na naszą kolej, jak na skazanie.
Dostałyśmy pracę, 12 h na dobę, jeden dzień w tygodniu wolny, jeśli wynegocjujemy, 600 euro na miesiąc, jedzenie i nocleg za free, przy czym musiałam usłyszeć, że ładniejsza koleżanka z aparycją będzie zbierać szklanki w kawiarni, a ja pójdę na zmywak do restauracji. Noż ku..wa twoja mać, takie komentarze zachowuje się da siebie. Moja reakcja była oczywista, poryczałam się i mam kolejne pęknięcie w samoocenie, no niestety Basieńka nie wiedziała, że trafiła w najczulszy punkt.

Musiałyśmy do poniedziałku poczekać, a w tenże słoneczny dzień, zgłosiłyśmy się do biura. Co się okazało, umowy nie dostałyśmy, "no bo kto nam ją podpisze na miesiąc". Miałyśmy powiedzieć, że mamy 25 lat i zostajemy na długo, przy czym tydzień przed wyjazdem, powinnyśmy zadzwonić do biura i wszystko będzie załatwione. SZOK.
Nazwa miejscowości nie jest do przetłumaczenia, adresy podane zostaną później (patrz: nigdy), na dworzec odwiezie nas pracowniczka biura. No i cóż można zrobić w takiej sytuacji...? Łatwo się mądrować tym, którzy mają właśnie sto wyjść... Niestety, pojechałyśmy do Grecji z groszami, ryzyk fizyk, pozostało nam zaufać w dobroć sił wszechmocnych, wsiąść w ten autokar i czekać, co to będzie.

Dotarłyśmy do Gerolimenas. Odebrał nas Polak - o jaka radość to była... "Swój" na obcej ziemi. Liczyłyśmy, że pracę zaczniemy od wtorku, taaa..., myślał kogut o niedzieli...! Zaraz po 20.00 poszłyśmy do restauracji, miałyśmy tam jednak pracować obie.

Na miejscu okazało się, że pracuje tam jeszcze jedna Polka, a'la szefowa. O jakże nas przywitała! Brakowało tylko chleba i soli... Zostałyśmy wyściskane, dostałyśmy masę jedzenia i tydzień był w ogóle cudowny! Każda miała swoje zadania, ja robiłam sałaty, pomagałam reszcie w miarę swoich możliwości i umiejętności. W zakresie moich obowiązków było robienie sałatek, vrasta (gotowane warzywka do potraw), czasem strugałam wiadro pyrek, obierałam chortę (takie liście, ponoć świnie to jedzą:)),zmywałam naczynia, czasem pomagałam przy grillu czy innych pierdołach. AAAAAA! No przecież! Robiłam frytki! Dziesiątki porcji każdego dnia... No i na koniec oczywiście generalne sprzątanie. Niepokojący był fakt, że zamiast 12 godzin, co dzień pracowałam po 16, 17... Przerwa była jedna, półtoragodzinna, i mowy nie było o wolnym dniu.
Na kuchni pracowałyśmy z Maciejem i pieszczotliwie zwaną "So". To imię w oryginale nawet nie może mi przejść przez... klawiaturę. O ile Maciej był aniołem cały czas, o tyle "So" okazała się naprawdę potwornym człowiekiem. Pozory mylą, miła i uczynna na początku, mamka prawie, w połowie naszego pobytu zgotowała nam niezłe piekiełko. Miałyśmy coraz mniej odpoczynków, bo wciąż zaganiała nas do pracy, wymyślając zadania, chociaż to, co powinno, było już dawno zrobione. Nie miałam czasem sił, po dwóch tygodniach, kiedy to człowiek wstaje o 8 z minutami, a chodzi spać około 2,3 i w ciągu dnia ma tylko 1,5 h przerwy, siłą rzeczy organizm odmawia posłuszeństwa, a najgorsze, okazało się, było dopiero przed nami. I dziś wiem, że gdyby nas tak nie wymęczyła na początku, miałabym siłę, żeby zostać tam dłużej, bo naprawdę, pracę dało się zorganizować zupełnie inaczej, korzystniej.

Po około 3 tygodniach zaczęła się sodoma. Kazano nam chodzić pomagać do kawiarni,a wiązało się to z podwójną pracą. Zbuntowałyśmy się. Za nas musiał chodzić Maciek. Ciężko mu było odmówić, ponieważ przyjaźnił się z Fridą, która zarządzała kafeterią. Oczywiście cała wściekłość "So" kumulowała się na mnie. Pracy już prędzej jak o 2 z minutami nie kończyłam, ciągle słyszałam docinki, doznawałyśmy z jej strony złośliwości małych i wielkich. Co więcej, nie była już miss Gerolimenas, Karolcia w końcu ładna, zgrabna i uwaga wszystkich skupiała się na niej, a nie na pięknej "So"... To się gwiazda wkurzała.
Mimo, że się starałam, zawsze miałam u siebie porządek, pomagałam, czasem zrobiłam coś "ekstra", ciągle jej wszystko nie pasowało. Nie ma co ukrywać, zalazłyśmy sobie za skóry...
Pewnego dnia doszło do kłótni między mną a "So". Ulalala, ależ padły słowa... Musiały ją zaboleć. Od tej pory topór wojenny wisiał nad kuchnią w Epilektonie. O północy musiałam robić tiroflogieresy, trzeć cukinię w ilości 40 sztuk, i takie tam, a z reguły trochę to czasu zajmowało. Spokojnie można było to zrobić rano, ale cóż, Madame się uparła... Niemal każdego dnia zdawała relację z tego, co i jak robimy szefowi, z którym sobie romansowała, i nie trzeba było być "wtajemniczonym", żeby się domyślić...
Szef z kolei, o majn got... Kiedy wpadał do kuchni "pomagać", miało się wrażenie, że właśnie jest w niej tajfun!!! Chaos, krzyk, wiercenie się, wiecznie rozlana woda, "mija, dija potates" w końcu cholera wie ile, bo głoski w ferworze pracy i potoku mowy się zagłuszały, "salat gris", jakby nie wiedział, że już tyle, co tu jestem wiem, że horiatiki to horiatiki, i nie trzeba tłumaczyć, jak krowie na rowie, "gris salat, gris salat"... Często był taki kocioł, że do domu wracałam tak zmęczona, że w pionie trzymała mnie tylko perspektywa łóżka. Pierwszy raz w życiu wiem, co to wycieńczenie. Gdybym wiedziała, że tak będzie wyglądać moja praca, nie przyjechałabym tu za żadne skarby. Mam świadomość swoich możliwości, przechodziłam samą siebie nie raz, i za grosze...
Sytuacja była nie do zniesienia. Płakałyśmy nie raz, pot kapał z twarzy, ale trzeba było pracować. I może byśmy to jakoś znosiły, gdyby nie chora atmosfera. Ciągle się ktoś z kimś kłócił, na nas patrzeli wilczym wzrokiem, bo nie dałyśmy z siebie zrobić popychadeł. Nie raz zapieprzałyśmy jak głupie, a Grecy siedzieli popijając chłodne napoje, i ani myślą, żeby pomóc! Gdy zwróciłam o to uwagę, postawiłam się, że nie pójdę wynieść śmieci, bo chłopcy mogą to teraz zrobić, bowiem nie mają zajęcia, a ja mam, i koniec, usłyszałam "Go of my work!" Jakby mi przykrość zrobili... Jeju... "With pleasure!" Przynajmniej miałyśmy spokój od tego momentu.
Chociaż spokój to też pojęcie względne w tej sytuacji. Na drugi dzień przyszedł jeden ze szczyli tam pracujących, poprosił o śniadanie, i sobie gówniarz bezczelnie powiedział, że ta młoda, czyli ja MAM MU TO ŚNIADANIE PRZYNIEŚĆ! Yh... Sobie pomyślałam, że chyba dziecię śni... Zapowiedziałam, że nie zrobię tego w żadnym wypadku, nóżki ma, może sobie po nie przyjść. "So" oczywiście uradowana, zrobiła to żarcie i mi mówi, żebym to zaniosła. Zaśmiałam się pod nosem, wyszłam i byłam na tyle grzeczna, że poszłam, chłopczykowi powiedzieć, że jego papuś już gotowe i może po nie przyjść. No ale oczywiście "So", sługa pańska, poleciała za mną z tym talerzykiem i podetknęła mu pod zadarty nosek.
Tym oto sposobem i wieloma innymi, uczyła dziadostwa, na które potem nocami gorzko narzekała, kiedy po sprzątaniu, ok 1 w nocy pojawiała się jebitna, złośliwa paragilija z zamówieniami od dzieciaków z kawiarni, które tam pracowały (taki był zwyczaj, w kuchni robiło im się jedzenie, oni w kawiarni nam lody czy kawę, myśmy jednak z tej ofiarności za wiele nie skorzystały).

Byłyśmy więc wymęczona psychicznie i fizycznie. I przyznam, że gdyby nie młody syn szefa, który mówił po angielsku, wyjazd byłby kompletną porażką, bo dzięki siłom wszechmocnym zdołałyśmy wynegocjować chociaż większe pieniądze, całe 700 e na m-c, szł baj najt, ale przynajmniej można było mu wytłumaczyć, skąd nasze zachowanie. Oczywiście "So", kiedy się dowiedziała, ile dostaniemy pieniędzy, omal nie pękła ze złości, i wcale nie kryła oburzenia. Co więcej, dopóki nie poszłyśmy się rozliczyć, stresowała nas, że nie dostaniemy tyle, a po odjęciu pieniędzy na powrót. wiele nam nie zostanie...
Troszkę jej mina zrzedła, jak dostałyśmy tyle, ile powinnyśmy, chwyciłyśmy za wino i wiśta wio! Tyle nas w pracy widziała... Wieczór spędziłyśmy nad morzem i w "patio" z basenem najdroższego hotelu, wlazłyśmy tam w nocy i nawet nikt nam uwagi nie zwrócił, a następnego dnia, "zreperowane", tak pi razy drzwi, poszłyśmy do kawiarni ze znajomymi Polkami na piwo i lody. Och, jakże to miłe uczucie, jak musieli nam je przynieść... Co więcej, za nic nie zapłaciłyśmy, ponieważ rachunek zapłacił znajomy dziewczyn z hotelu, w którym pracowały.
Jedyne szczere dobro, jakie nam się tam przytrafiło, to Maciej i Jana. Maciej pracował za dwóch, bez niego w ogóle nie widzę tej kuchni w sezonie, ale oczywiście nic zdaniem "So" nie robił... Jana z kolei była odpowiedzialna za cały hotel. Sama robiła wszystko. Jestem pełna podziwu, jak ona dawała sobie radę. Anioł, nie kobieta...
Maciej przynosił nam smakołyki każdego ranka, wyciskał sok z pomarańczy i robił pyszne obiady, Jana natomiast, pomogła nam w zrobieniu wyprawki na kilkudniową podróż, bo oczywiście pracując na kuchni, pod okiem "So", mogłyśmy liczyć na gruszki na wierzbie. I o co byśmy nie poprosiły Jany, nie było problemu. Bezkonfliktowy, spokojny, szczery, porządny człowiek.
Z Jasią, Marceliną i Magdą spędziłyśmy na pogaduchach i wymianie wrażeń ostatnią noc w Gerolimenas.
Karolina poznała też starego kapitana, który miał niewielki hotel i zgodził się nas przenocować, do czasu wyjazdu. Jedna noc, ale zawsze wiele. Zresztą zaprosił nas na pyszne wino i rozmawialiśmy kilka godzin o wszystkim, i o niczym. W traumie znalazło się więc kilka przemiłych akcentów, które sprawiają, że jak słyszę "So", Grecja-praca, nie dostaję wysypki.


Po samodzielnym powrocie do Aten, natychmiast odwiedziłyśmy biuro. Spokojnie powiedziałyśmy, jakie mamy zastrzeżenia. Przecież biuro nie podpisało z nami żadnej umowy, świadczącej o współpracy, a powinno, bowiem pobrali 200 euro za pośrednictwo, nie zapewniło nam umowy z pracodawcą, żadnych świadczeń w związku z tym, ponadto warunki pracy różniły się diametralnie od tych, które nam przedstawiono. Ariston rekrutuje ludzi z Polski bez pozwolenia, jednym słowem wyzysk i oszustwo. Odpowiedzią szefa, który nic nie rozumiał po angielsku, było stwierdzenie, że mogłyśmy zadzwonić i on by wszystko załatwił. Po raz pierwszy w życiu przekonałam się, że powiedzenie "udawać Greka" ma swoją absolutną zasadność! Nic nie dało mu się wytłumaczyć, zresztą mediator - tłumacz, czyli rezydentka Barbara, chyba wiele rzeczy mu nie powiedziała. I tak oto sobie pogadałyśmy. Nie widziałam nawet sensu, żeby krzyczeć i robić grandę, bo mówić do zirytowanego Greka, to jak kazać się przesunąć piramidzie... On nie rozumiał nas, my jego, Baśka nie tłumaczyła wszystkiego i o, przeszło bezkarnie zapewnie po raz enty...

Tak działają greckie biura pomocy i rośrednictwa rracy.

Tego dnia i w sobotę konsulat i ambasada niestety nie były czynne. Jednak jakaś moc w naszych rękach jest. Zostawiłam wpis na forum Gazety Wyborczej, tutaj pozostanie kilka słów, a w przyszłości, jak będzie chwila, napiszemy z Karcią oficjalny list do ambasad czy czegoś tam. MOŻE ktoś się tym zajmie.

Ale żeby nie kończyć takim pesymistycznym akcentem, zaznaczę, że wiem już co to piękne, błękitne morze, błyszczące każdego dnia w blasku Słońca, dotykałam starożytności, nauczyłam się robienia kilku sałat i potraw, jadłam zajebiste krewetki, przesłodkie owoce, widziałam dziwne morskie stwory, ba! obierałam niektóre!, kosztowałam, walczyłam z latającymi karaluchami, ujrzałam kość swojego kciuka, przez dwa tygodnie (na początku, buś...) byłam brązowa, jak czekolada, poznałam dwoje wartościowych ludzi i co najważniejsze, zdobyłam wielkie, życiowe doświadczenie.

Nawaliłam tego tekstu, jak życiowych gaf... :) To tylko jednak szkielet opowieści. Wszystkiego nie da się opisać. Czasem miałam wrażenie, jakbym grała w jakiejś durnej telenoweli... Pomieszane z poplątanym, okraszone mieszanką czeskiego filmu z rżnięciem Greka... Pomyślałam więc pewnego dnia: "Pierniczę, rzucam tę rolę, wracam."

End hir aj em! :D

Jesiennie... Wspominki.

Poezja zaklęta w ...piecu...

Pamiętam czasy, kiedy jesienna szaruga miała w sobie jakąś magię.
Wiatr hulał między domami, dął w okna tak, że aż ruszały się zasłonki, porywał wirami liście, wyginał ludziom parasole, strącał kapelusiki, a temu wszystkiemu akompaniował deszcz, spadający na blaszany, zewnętrzny parapet.
Lubiłam wtedy siedzieć w kuchni, pod warunkiem, że paliło się w piecu.
Piece lubiłam od zawsze, biło od nich ciepło, można było ogrzać łapki oczywiście pod nadzorem babci Mirki. Kazała mi nawet czasami przypiec ukulany chleb w "korytku" po drążku, które zawsze mocno się nagrzewało. Nad piecem z kolei wisiała kiełbasa, naturalnie domowej roboty, koło pieca zaś stało krzesło, i pamiętam do dziś, jak Mireczka ściągała najbardziej ususzony kawałek, brała mnie na kolana, i siedziałyśmy przy rozżarzonym piecu, wcinając plastry przepysznej kiełbasy. Zresztą jej smak pamiętam do dziś.

Babcia odeszła, kuchnię wymieniono z białej na brązową, częściej wisiały nad nią grzyby, ale wciąż buzował w niej ogień, strzelało drewno, palił się węgiel. Zwykle na blacie stały dwa czajniki, nota bene niezbędne mi do życia. W mniejszym, białym była zaparzona esencja z herbaty, w drugim, ciężkim, żeliwnym i niebieskim, woda. No i robiłam sobie te ukochane herbatki, siadałam przy stole umieszczonym koło okna, i gapiłam się przezeń dziesiątki minut. W kącie kuchni pogrywało Radio Konin, pasma popołudniowe i nocne bywały fenomenalne, stare przeboje z lat siedemdziesiątych cieszyły ucho, kubki smakowe zaś rozpieszczały od czasu do czasu łakocie. Ech...

Czasem chciało mi się ciszy. Ciszą dla mnie było i jest wszystko to, co nie ma znamion cywilizacji, ciszą był wtedy dźwięk ognia, fonia deszczu, szum wiatru. Wszystko to zaś skłaniało do refleksji. Uwielbiałam rozmyślać! Przez głowę przechodziło mi tysiące hipotetycznych i wyreżyserowanych sytuacji,a czasem tchnięta tą całą scenerią i przemyśleniami nabazgrałam na kartce jakiś wiersz...

Jednak chyba najmilszymi chwilami były te, w których kumulowały się wszystkie wrażenia zmysłowe: w jednej chwili czułam ciepło, w kuchni roznosił się zapach jeszcze wilgotnego drewna, herbata smakowała jak nigdy, w radiu puścili nastrojową piosenkę, a wzrok skupiał się na przyjaznym świetle tańczących płomieni... Błogostan, beztroska... Chciałoby się zamknąć taki moment w kuferku i wskakiwać do niego, kiedy ma się czasem życia dość...

Dziś już się nie robi takich kuchni, a piece zastępuje gaz i kaloryfery. I przy czym tu dumać? Przy dźwięku lodówki? Na co patrzeć? Na niebieskie sznurki ognia z palnika? Beznamiętne...

I przykro mi też było, kiedy Jadziunia zdecydowała się na ogrzewanie centralne. I pach! Ukochane kaflaki poszły w odstawkę... A jakże fantastyczny był dźwięk, kiedy wszystko się w nich rozpalało, ba! Hajcowało! Nie wspomnę o klasyce, czyli grzaniu tyłka, bo można było się do takiego pieca przykleić. I pomyślcie sobie, jakie to cudowne i jedyne w swoim rodzaju uczucie, kiedy za oknem szaleje Jesień czy Zima, i mogła sobie deszcze, śniegi i wiatry wsadzić w nos, bo oto my, w tym czasie, z ogniem za pan brat, siedziałyśmy sobie z Jadźką beztrosko gawędząc i siorbiąc herbatę z pigwą... Pamiętam też, jak babcia zawsze przygaszała światło, kiedy oglądała swoje seriale, a ja kładłam się na wersalce i spoglądałam kątem oka na kilka dziurek w drzwiczkach od kaflaka, przez które było widać płomienie, te z kolei odbijały się na ścianie, tworząc ruchliwą mozaikę. Ależ lubiłam się w to gapić...!


Głowę daję, że jak to czytasz drogi wujku Macieju, nie raz przez głowę przeszła myśl, jeśli w ogóle nie padły słowa, o mniej więcej takim wydźwięku: "Chyba gówniaro nie pamiętasz, jak sobie wujek ręce urabiał, żebyś miała gdzie dupę grzać, ile razy się babcia nawkurzałą, jak się kopciło. Wieśniara jedna. Przyszła na gotowe i się wymądrza, gówniara jedna...Pieluchy Ci zmieniałem!" :D

Nie plumkaj za dużo, bo pamiętam, jak przekłułeś mojego bałwana dzidą i nie wybaczę Ci tego!

Nie wiem czemu tak lubię piece, i nade wszystko palące się w nich drewno, szczególnie, kiedy strzela... Jest w tym czar. Żywioł staje się sprzymierzeńcem. I to jaki żywioł, symbol dynamiki, wojny, namiętności. Daje ciepło i światło. Fenomen.

No i jak by nie było, baranek ze mnie zodiakalny, kłania się ognisty trygon, być może stąd ta miłość do piromanii, w końcu nie każdy w swoim życiu wysadził kuchnię w powietrze...

Z życia wzięte (Patrz: Z autopsji) 2.

Poranny dialog:

A:- Chodź pojedziemy do Londynu w listopadzie, bilety są tanie, zwiedzimy coś, wrócimy...
D:- Jak się kurwa obronię, mogę pojechać nawet do Meksyku...

Przepraszam za przekleństwa, ale czasem mają swój "urok".

Jak się wali, to wszystko...

Mieszkam w wysokiej wieży otoczonej fosą, mam parasol, który chroni mnie przed nocą. Oddycham głęboko, stawiam piedestały, jutro będę duży, dzisiaj jestem mały...
Stawiam świat na głowie do góry nogami, na odwrót i wspak bawię się słowami, na białym czarnym kreślę jakieś plamy- jutro będę duży, dzisiaj jestem mały...
Mieszkam w wysokiej wieży, ona mnie obroni. Nie walczę już z nikim, nie walczę już o nic.Palą się na stosie moje ideały.Jutro będę duży, dzisiaj jestem mały.



Piosenka o mnie...



Najgorszy rok w całym moim życiu...
Widziałam dużo, przeżyłam jeszcze więcej, pamiętam, jak miałam cały dom na głowie, znosiłam domowe patologie i wynaturzenia, ale zawsze ze wszystkim sobie radziłam, nie było rzeczy niemożliwych a porażki spływały po mnie, jak woda po kaczce, ba! wzmacniały!
A teraz?
Nadal twierdzę, że można wiele w życiu osiągnąć i na wszystko przychodzi czas. Chcę być w życiu kimś i spełniać się, robić coś z pasją. Jednak zewsząd czuję presję! Musisz skończyć studia, musisz znaleźć pracę, musisz mieć pieniądze, a po co robiłaś to, a po co robiłaś tamto...

Nie męczy mnie to, że zmagam się z życiem, że się potykam, że popełniam błędy, że muszę się na nich uczyć.
Męczą mnie za to ludzie. Sprawiają, że czuję się jak nieudacznik. Męczą mnie karierowicze, którzy patrzą na mnie z góry. Męczą mnie Ci, którzy wytykają mi niepowodzenia. Męczy mnie wreszcie to, że mam 23 lata, a każą mi już być dorosłą i deklarować życiową drogę. Ja dorosłam już dawno temu, chciałabym trochę odpocząć...
Nie mogę żyć tak, jakbym chciała, swoim życiem, bo uzależniona jestem od wpasowywania się w normy i standardy.
To miasto, pęd, presja, zabiły moją duszę, optymizm i beztroskę.
Mam skrzydła,ale dziś z trudem mogę je dźwignąć... Ciągle mi je ktoś podcina, a najbliższych nie wypada lać po pysku... Aż tak bezczelna nie jestem.

Raz na wozie, raz pod wozem.
Już od dawna wiedziałam, że mi z łatwością nic nie przychodzi. No w czepku się nie urodziłam. Trudno. Chciałabym się przestać wstydzić, że teraz mi się nie udaje i nie wiem, co chcę w życiu robić. Wiem, że przyjdzie mój czas, wierzę, że coś osiągnę. Po co komu falstarty...

Przyznaję, pogubiłam się ostatnio w tym życiu i to konkretnie, pewne fakty tylko wbijają przysłowiowe gwoździki do trumny (dowiedziałam się po 2o latach, że będę żyła ze swoją kaleką udręką już zawsze), zamknęłam się w sobie, mało kto już mnie rozumie, ale to wszystko po coś się dzieje. Może to sprawdzian na moją wytrwałość, test dla przyjaciół, "miarodajnik" tolerancji i wyrozumiałości, bo bywam nie do zniesienia... Nie wiem.
Wiem, że jak za 15 lat będę dalej się w życiu motać i nie napiszę tego bestselleru, to dopiero będzie powód do wstydu- możecie mnie wtedy dobić, a proch rozsypcie nad morzem.( Mrok miał rację, ironia czasem pomaga...)